Een dag van samenhorigheid

Hermanos Colombianos (broeders), een soort van familie. Bijna twee jaar geleden bij elkaar gekomen om samen te gaan sporten en broederschap te ervaren. Geadopteerde Colombiaanse mannen.

Een diepliggend verlangen om te verbinden vanuit een gelijkwaardige culturele- en adoptieachtergrond. Ondanks dat wij allemaal in NL zijn opgegroeid leeft onze oorsprong wel in ons, het zit in ons DNA. Wat voor de meeste mensen misschien wel vanzelfsprekend is om je te omcirkelen met je eigen tribe is dat voor geadopteerden niet.

We hebben ons moeten aanpassen aan een nieuwe werkelijkheid toen we heel klein waren, los gemaakt van onze oorsprong, onze identiteit. Opgroeien in een Nederlands gezin, ieder zijn eigen gezinssamenstelling.

Ik kwam in Nederland in een adoptiegezin waar al eigen kinderen waren. Zonder daar al te veel op in te gaan heb ik wel altijd bewust gevoeld dat ik geadopteerd was en niet als vanzelfsprekendheid als gezinslid mee kon. Heel feitelijk; ik zag er anders uit, ik gedroeg me anders en ondanks dat dit verschil er mocht zijn, droeg ik het emotioneel bij me als een last.

Ook de buitenwereld wist me er regelmatig aan te herinneren. Al is het maar boodschappen doen en die vragende ogen, wat is hier gaande denkt de caissière, als kind voel je dat direct. Ook went het ergens, hoe pijnlijk ook. Voor mij zat er toen schaamte op als kind. Ik weet dat nog goed. Ik had helemaal geen behoefte om mezelf uit te leggen.

Nu ben ik volwassen en ben ik me steeds meer bewust geworden van dit gemis. Het samenzijn met je eigen tribe. Het lijkt onwerkelijk maar het contact lijkt allemaal vanzelf te gaan, je lijkt gewoon meer op elkaar. Muziek en eten verbindt, het verbindt intens. Het mag weer geleefd worden, het raakt iets heel dieps in mij, iets essentieels.

Mocht je als geadopteerde opzoek gaan naar je oorsprong, verbinden met je eigen tribe kan helpen in dit proces.

Voor mij is hermanos colombianos goud, dankbaar!